De droomreis die uitzichtloos werd: lessen over remote freelancen

Klinkt lekker hè, overal kunnen werken waar je wilt. Maar Martin en ik ontdekten dat je dit helemaal niet moet willen. Helaas wel net toen we op het punt stonden om een tropische trip te maken, die op social media o-zo-perfect had kunnen lijken. Hier het eerlijke verhaal van achter de schermen. Over dure maar waardevolle freelancelessen uit die geannuleerde droomreis naar Thailand 👇.

Drie redenen vormden grote drijfveren voor mij om eind 2019 niet voor ‘droombaan op papier’, maar ‘risico van eigen baas-zijn’ te gaan:

1) Zelfontwikkeling.
In loondienst werd ik een teruggeschroefde versie van mijzelf. Ik voelde dat ik me sneller en beter kon ontwikkelen de komende jaren door eigen (eind)baas te zijn.

(Al snel zou dat ‘co-baas’ met Martin worden, want elkaar kunnen afwisselen voor FreshText werkt goed)

2) Primair locatieonafhankelijk kunnen werken.

Pre-covid was dat nog niet zo gewoon. Ik wilde vooral tijdens Nederlandse winters vanuit een zonnige bestemming kunnen werken en permanent files vermijden.

3) Meer agenda-autonomie.

O.a. door minder focus op ‘uren draaien’ en meer op resultaat. Ik heb nog steeds geen loondienst gevonden waar je beloond wordt voor in 20 uur effectiever zijn dan de collega die er de kantjes vanaf loopt en zijn 40 uurtjes draait.

We zijn ondertussen 3 jaar verder.

Tekst gaat verder onder de foto’s

Reizend kantoor

Van Guadeloupe tot Curaçao en Zwitserland tot (ondertussen bijna tweede thuis) Tenerife, we bezochten prachtplekken met ons reizende kantoor. Iedere keer gingen de laptops mee, maar heel zwaar wogen ze niet. We hielden ruim tijd over om van de “kantoortuinen” te genieten.

In november zouden we weer profiteren van die vrijheid. De droomreis naar Thailand was geboekt. Heerlijk, in die onbestemde, grijze novembermaand – zo kleurloos tussen het heerlijke herfstpalet en de neon decemberverlichting in – Nederland ontvluchten. Een hele maand lang op pad, richting de zon, richting avontuur!

Delegeren

Kort na de zomer liep de FreshText-agenda voller en voller. We zeiden meerdere keren: “Bedankt voor de aanvraag, wij zijn niet eerder beschikbaar dan X. Is die planning een probleem, probeer het dan eens bij XY persoon uit ons netwerk.” Poh, niet langer verplicht voelen om een ‘Ja’ te krijgen! We voelden onszelf al straffe delegeerders. Yup, het was veel werk allemaal, maar we zouden bijna weggaan. Nog even doorzetten.

In het weekend voor vertrek zei onze tijdelijke huisoppas onverwacht af. OK, dan maar zonder.

Ik nam de projectplanning door. Dat ging zo:

In het vliegtuig kunnen we teksten schrijven voor die ene website. Dat andere interview uitwerken. En Martin kan ook een start maken met die column. In Thailand zelf moeten we denken aan productlancering X en vacatureredactie Y natuurlijk. Plus die laatste video-interviews van dat magazine…

Meer en meer dagen in het reisschema kregen het label ‘Werkdag’.

Als we overdag die fietstocht door Bangkok doen, dan kan ik einde middag klaarzitten voor een call met dat webbureau. ’s Avonds naar een rooftop bar… Lastig, want om 22:00 Bangkok-tijd een call met die bedrijfseigenaar uit Amerika voor een case study. Datzelfde weekend moeten we dan in de nachttrein van Bangkok naar het zuiden die webtekstdocumenten offline kunnen bewerken. Tja, uit je treinraam staren is zonde van potentieel productieve uren hè?! Zitten er wel stopcontacten voor onze laptops in die nachttrein eigenlijk?

Storm en rust

Met een schuin oog bekeek ik het weerbericht voor de strandbestemmingen tijdens onze reis. Twee weken lang onweer! Mijn innerlijke onrust ging even stormachtig tekeer.

Prompt bracht een herinnering me van Thais tropengroen naar een grauwgrijs Overijssels industrieterrein. Naar die loondienst waar het meer regel was dan uitzondering dat minimaal 1 collega per dag (stress)huilde. Waar mensen vol verwondering riepen: “Jij hebt je agenda altijd zo onder controle”, als ze het kleurenblokkenspel in mijn Outlook Calendar zagen. Gekleurd door prioriteiten van anderen, ja. Mijn eigen doelen was ik verloren in grijs gebied.

Wilde ik terug naar díe plek? Nee. Martin en ik hakten de knoop door. En kozen voor rust.

“Overal kunnen werken betekent niet
dat je overal moet willen werken.”

Regelneef

De zelfontwikkelingsliefhebber in mij (zie drijfveer #1) vroeg zich driftig af: Wat leren we hiervan? Hoe voorkomen we dit een volgende keer? Ik maakte een mentale notitie: Sneller freelancers inhuren bij piekperioden. Of toch eens kijken naar meer permanente teamuitbreiding? Willen we dat?

De snelste oplossingen liggen dichter bij onszelf. Nog beter Nee durven zeggen tegen anderen als Ja voor onszelf. En beseffen dat overal kunnen werken, niet betekent dat je overal moet willen werken. We moeten betere bazen voor onszelf zijn. Anders zijn we van die typische toxic directeuren die vinden dat “je geen goede werkhouding hebt als teamlid” als je niet óók in avonduren, weekenden en vakanties bereikbaar bent.

Op de vooravond van vertrek annuleerde de regelneef in mij alles wat te annuleren viel. Excursies, hotels, junglehut, de nachttrein. Toch wat controle claimen? Ik kon ondanks strenge annuleringsvoorwaarden zo’n 90% gratis annuleren, ook door eerder goed contact met accommodatie-personeel. Kindness goes a long way. De vlucht, die was wel gevlogen. Doet pijn in de portemonnee. Maar het zou meer pijn doen om naar de andere kant van de wereld te vliegen en je daar – letterlijk en figuurlijk – uitzichtlozer voelen dan in Nederland. Zonde als je vooral naar je laptop tuurt, in plaats van je ogen uitkijkt in de natuur.

Droom

Misschien boeken we nog een week winterzonvakantie dit jaar, ergens in Zuid-Europa. En in februari weer verder weg dan? We zien het wel. Er is ruimte ontstaan. Spontaan vloeit in een stroom inspiratie dit verhaal uit de pen.

En Thailand? Dat blijft nog even een droombestemming. Ooit was eigen baas zijn ook maar een droom, bedenk ik me. Een zucht van teleurstelling, maar een grotere van opluchting. Het is beter zo.