Internationale zakenvrouw, fanatiek sporter én chronisch ziek: wervelwind Marion Vörgers gaat de wereld over met “zelfmoordhoofdpijn”

Foto: Gerieke Pluimers, FreshText

Van opgroeien in China, pendelen tussen Azië en Europa voor paardenbusiness, tot een halve triatlon lopen in Oostenrijk. Op papier lijkt ondernemer Marion Vörgers (30) de teugels van haar leven stevig in handen te hebben. Eén allesbepalende zaak zie je niet op haar wervelende cv. Ze doet dit alles mét clusterhoofdpijn: de neurologische aandoening die ook wel bekendstaat als zelfmoordhoofdpijn. We spreken Marion over leven met “storm in het hoofd”, de nouveau riche in China en uiteraard: paardenbusiness aan de wereldtop.

Marions wortels liggen in Wierden. Vooral jeugdherinneringen aan opa van moeders kant koestert ze. “Hij is het type waar alle honden tegenop springen. En hij deed op zijn 94e nog push-ups tegen de keukenwand,” vertelt ze. Dankzij deze actieve, dierenliefhebbende opa is één van Marions eerste woorden “paardje”.

Haar paardenliefde zet door in Beijing, China. Gezin Vörgers verhuist ernaartoe als Marion acht jaar is, door de Research & Development-positie van vader bij een telecommunicatiegigant. Met andere westerse expats woont ze in een ommuurde compound met ruime, moderne huizen, naast de hutongs: traditionele woonwijken met smalle steegjes en verouderde éénverdiepingshuisjes.

Uit het foto-archief van familie Vörgers.
Links Marion in de paardenstal, rechts Marion op 8-jarige leeftijd bij de Chinese Muur.

Twintig jaar later hebben de meeste hutongs plaatsgemaakt voor torenhoge flats. Tekenend voor de ongekende economische groei van het land. “Zo rijk als in China kennen we in Nederland niet eens.”

Contrast

De internationale opvoeding en het grote contrast tussen arm en rijk in China vormen Marion. “Natuurlijk hebben ook sommige mensen in Nederland het moeilijk, daar wil ik niet aan afdoen. Maar Nederlanders klagen veel en makkelijk, ondanks de basisvoorzieningen. Door de hutongs liep twintig jaar geleden nog een open riool.” 

Terwijl ze opgroeit in China, krijgt Marion alvast een voorproefje van de coronapandemie. Een SARS-uitbraak houdt Azië stevig in z’n greep. Jaren voor de hele wereld in lockdown gaat, zit gezin Vörgers in quarantaine. 

Als vaders opdracht in Beijing erop zit, verhuist het gezin weer naar Wierden. Maar Marion zal blijven terugtrekken naar China. 

“Ik was geen moment pijnvrij”

Risicospreiding

Na de middelbare school meldt ze zich aan voor de studie International Equine Business Management in Wageningen. Ondanks heftige, nog onverklaarbare hoofdpijnen, die sinds haar 14e steeds meer haar leven beheersen. 

In de regel leeft ze “normaal”, gaat ze sporten en op stap met vriendinnen. Op andere momenten drukken de hoofdpijnen een zwaar stempel op haar leven. Zo herinnert ze zich een uitstapje naar Londen met haar moeder op haar 18e. De hoofdpijn reisde mee. “We hebben ons goed vermaakt hoor. Maar ik heb vooral pillen geslikt en was geen moment pijnvrij.”

In Wageningen draait de studie om de wetenschap en business achter paarden. Begeleidster Sue Richardson is een grote inspirator, die haar aanspoort om dieper over zaken na te denken. Maar als Sue vertrekt, pakt Marion ook haar boel op. Ze wil bedrijfskunde verkennen buiten de paardenwereld. Haar keuze valt op Business Administration bij Universiteit Twente, met minoren gericht op Internationaal Management, Marketing, Sales en Procurement. 

Voor Marion is de bredere studiekeuze een vorm van risicospreiding.

Bevestiging

Risico’s spreiden blijkt nodig, want de helse hoofdpijnen zetten haar leven meer en meer op z’n kop. Soms moet ze halverwege de trap al een pauze inlassen of kan ze nog geen 100 meter lopen. Artsen tasten jarenlang in het duister – en Marion daarmee ook. “We probeerden van alles. Eén huisarts sprong echt voor mij op de bres. Maar er waren ook mensen die zeiden: Het is gewoon migraine. Maar dit was veel meer dan dat. Ik voelde me lange tijd onbegrepen door de medische wereld.”

Sommige artsen komen met goedbedoelde, maar vreemde adviezen. Misschien zou het beter worden bij een zwangerschap? Ze blijft de wisselende verhalen en medicatie slikken, zonder dat iemand echt weet wat er aan de hand is. Tot op haar 21e de diagnose volgt: Chronische clusterhoofdpijn.

“Dat was vooral een bevestiging dat ik geen ‘hoofdpijntje’ had of gek was. Je kunt wat gerichter gaan behandelen.” Ook de wetenschap dat Marion hier niet als enige op de aardbol mee rondloopt, zorgt – figuurlijk – voor verzachting van de pijn. 

“Het is alsof iemand een mes in je oog steekt
en daar steeds op en neer mee beweegt”

Een indruk van hoe Marion zich voelt
tijdens een clusterhoofdpijn-aanval.
Eigen foto.

Doorzetten

Definitieve oplossingen zijn er nog niet, verzachtende middelen wel. Ze somt haar waslijst op: “Hormoonpleisters, een neurostimulator in mijn hoofd, een sumatriptan-spuit, botox in mijn kaken en voorhoofd om verkramping tegen te gaan, een radiofrequente behandeling van een zenuwknoop achterin de neus…” 

Wat Marion ook helpt: sporten. Van hardlopen tot fietsen en fitness. Als uitlaatklep, maar ook omdat het haar veerkrachtiger maakt tegen de aandoening. Ze moet per dag bekijken hoe ze zich voelt, maar beweegt het liefst dagelijks. Soms blijft het bij een heanig rondje in de natuur met Cookie, haar Japanse Akita Inu: “Hij is ondertussen wat ouder, dus loopt niet meer zo hard,” lacht ze.

Een bijwerking van leven met een chronische ziekte is dat het Marions doorzettingsvermogen versterkt. “Gooi mij ergens voor en ik zorg wel dat ik het oplos. Ik zie overal kansen.” Een karaktertrek die goed van pas komt als ze terugkeert naar China.

Marion met haar Japanse Akita Inu, Cookie. Foto’s: Gerieke Pluimers, FreshText

Terug naar China én paarden.
Op de foto: Marion in Lijang, China.

“Ik had vanaf het begin op mijn hoede moeten zijn”

Bravoure

Ze besluit dat er iets moet veranderen en richt MV-Horse & Balance op. Met een licht idealistische inslag wil ze mensen bewuster maken van paardenwelzijn en kwaliteitsproducten vanuit Europa invoeren. “Ik sleepte zelf altijd al koffers vol producten mee. De Italiaanse merken die ik mooi en fijn vond had je in China niet.”

Met de stoute schoenen aan boekt ze als twintiger in haar eentje een vlucht naar Italië, waar ze aanklopt bij grote namen in de paardenmode. Hoe ze dat vond? “Terugkijkend denk ik: Jee, wat was ik jong en een snotneus! Maar ik voelde me ontzettend volwassen. Geen moment dacht ik: Dit kan ik niet.” 

De jeugdige bravoure brengt Marion ver, maar ook naïviteit die haar later geld kost. “Ik stapte overal heel open in en geloofde in goeiigheid van mensen. Ik had vanaf het begin meer op mijn hoede moeten zijn. Dan was ik later minder achterdochtig geworden.”

Cultuurverschillen

Marion neemt niet alleen jeugdig enthousiasme, maar ook kennis van Aziatische handelsculturen mee naar de onderhandelingstafel. “Alles draait om relaties in China. De deals worden gedaan tijdens diners. Tegelijk zoeken ze altijd naar een betere prijs, ook achter je rug om. Dat moet je niet als iets persoonlijks zien, maar als onderdeel van het handelsproces.”

Ook ‘Nee’ komt niet voor in het Chinees woordenboek, weet Marion. “Ze verwachten dat iedereen begint te rennen als iemand met de portemonnee zwaait, bijvoorbeeld om iets sneller geleverd te krijgen. Maar in de paardensport werken we nu eenmaal met voorraden. Soms moet je even wachten op een levering.”

Hoge pieken, diepe dalen

Ondertussen helpt ze een keur aan bedrijven in de paardensportwereld verder, pendelend tussen Europa en Azië. Samenvattend bieden de bedrijven van Marion een verzameling van strategisch advies, productexport en paardenproduct-educatie. De hoofdmoot van haar focus ligt in China, hoewel ze ook andere landen in Azië, Oost-Europa en het Midden-Oosten bedient. Marion analyseert markten en kijkt hoe merken daarop kunnen inspringen. Een proces dat continu doorloopt, omdat de economieën in Azië weinig stabiel zijn. “Net als mijn aandoening: hoge pieken en diepe dalen.”

De verschillende Europese merken in Marions portfolio staan achter haar visie en andersom. Collega’s en zakenpartners weten ook dat ze dit alles doet met clusterhoofdpijn. “Dat was eerst heel spannend om te delen. Mensen denken in het begin: Hoe ziek is ze precies? Kan ze dit werk wel doen? Dat heb ik ondertussen wel bewezen,” meldt ze triomfantelijk.

Een volgende stap staat in de startblokken: eind februari 2024 zet Marion haar eenmanszaak Consulting-Asia om in een Nederlandse bv en richt ze met zakenpartners de Vörgers-Malessa Group op in Hongkong.

Beat the Beast

Op zakelijk gebied loopt het nu lekker, op sportief gebied minder. Waar ze in 2022 nog een halve triatlon liep in het Oostenrijkse Zell am See voor Stichting Beat The Beast*, zet de clusterhoofdpijn haar in 2023 aan de zijlijn.

“Eerst haalde ik gemiddelde snelheden van 37 kilometer per uur op de fiets. In 2023 maar 15. Die onzekerheid vind ik het lastigst, sportief én zakelijk. Ik weet nooit waar ik goed aan doe. De ene keer maak ik mezelf sterker door te pushen. Een andere keer is dat juist een trigger voor de hoofdpijn. Als ik te veel eet word ik dikker, bij te weinig eten sterk ik niet aan en krijg ik aanvallen.”

Na een pauze: “Ik moet accepteren dat ik ziek ben en daarmee leren leven. Dus in 2023 betekende dat sportief een stap terug doen. Maar in 2024 wil ik weer aan de startlijn van Zell am See staan,” klinkt het strijdlustig.

“Ik leer minder hard te zijn”

Doel

Wat ze vooral wil meegeven aan anderen met een chronische ziekte? “Aan de ene kant dat het oké is om te zeggen als het even niet oké gaat.” Met de kanttekening: “Het gaat wel erg veel over gevoel tegenwoordig, daar word ik ook moe van,” lacht ze. 

“Tja, soms moet je hard werken. Voor niets gaat de zon op, mensen. Maar ik ben nu zo sterk omdat ik vaak ben neergehaald door mijn lichaam, fysiek en mentaal. Daardoor wil ik ook altijd sterk zijn. En soms kan dat gewoon niet. Dus ik leer steeds beter om minder hard te zijn voor mezelf.”

Verder benadrukt Marion graag mogelijkheden. “Er kan ook als je ziek bent waarschijnlijk veel meer dan jij en je omgeving denken. Ik had naar het UWV kunnen gaan voor een uitkering. Maar was ik daar vrolijk van geworden? Dan zou het financieel lastiger zijn en had ik geen doel voor ogen.”

Balans

Dus welke vervolgstappen heeft Marion in het vizier? “Cliché maar waar: hoe ouder je wordt, hoe meer je beseft dat maar een paar dingen heel belangrijk zijn in het leven. Als je jonger bent, denk je: Ik moet een mooie auto. Als je ‘m dan eindelijk gekocht hebt van je eigen geld denk je: Heel fijn, en nu? Ik heb zeker in China gezien dat spullen niet gelukkig maken. Tijd doorbrengen met je vrienden en familie wel. Dat is soms moeilijk balanceren, zeker als je ziek bent en een business runt.”

Marion en haar vriend zoeken naar een homebase in Twente of de Achterhoek. “Een plek om thuis te komen. Juist omdat ik zoveel reis. Ik wil dat soort basisdingen op orde hebben, kunnen sporten, mijn standaardinkomen verdienen. Dan is het al goed.”

Toch kan de wervelwind het niet laten. “Maar er zijn nog zoveel dingen die leuk zijn om te doen hè? Zoals buitenaf wonen. Met paarden aan huis en twee, drie honden. Dat is de droom. Of nee, een doel.” Een korte stilte. “Wat me ook leuk lijkt, is een bed & breakfast starten voor triatleten, in Italië.” 

Lachend: “Ik denk dat ik er nog een ander leven bij nodig heb.”